خواست تا زلف پریشان تو بی سامانیم


جمع شد از هر طرف اسباب سرگردانیم

بس که مشتاقم به دیدار تو از نیرنگ عشق


نامه می کردم گر از روی وفا می خوانیم

غیر غم حاصل ندیدم ز آشنایی های تو


وین غم دیگر که از بیگانگان می دانیم

من که شیر بیشه را صیدم گهی دشوار بود


سخت برد آهوی چشمت دل به صد آسانیم

حیرتم هر دم فزون تر می شود در عاشقی


تا رخ خوب تو شد سرمایهٔ حیرانیم

تا ز خنجر تنگنای سینه ام بشکافتی


صد در رحمت گشودی بر دل زندانیم

تا دل از چاه زنخدان تو در زندان فتاد


مو به موی آگه ز خاک یوسف کنعانیم

ناله ام گر بشنود صیاد در کنج قفس


فرق نتواند نمود از طایر بستانیم

راز من از پرده آخر شد فروغی آشکار


تا سرو کاری است با آن غمزهٔ پنهانیم